Daar zit ik dan. Een halfleeg blad voor me, potloden naast me, keurig in de doos. De contouren van de krokodil aarzelend uit het papier herrezen, maar zeker niet in de energie die het dier uitstraalt. De krokodil is er, aanwezig, duidelijk en sterk. En het kost mij moeite om het dier ‘te vangen’ in een beeld, om het toe te vertrouwen aan het papier, vereeuwigd, terwijl de krokodil tegelijkertijd al vereeuwigd is als dier, oeroud, een dier van de ouden, van lang vervlogen tijden toen de aarde nog jong was. Al meer dan 200 miljoen jaar lopen en kruipen, zwemmen en sluipen zij op de planeet waarop wij nu leven, rond. In de tijd van de dinosaurussen waren zij er. De dino’s zijn er niet meer, de krokodil wel. Dat zegt wel iets over zijn oerkracht, zijn levensdrift en zijn aanpassingsvermogen. De krokodil laat zich niet zomaar verjagen, niet door een dier of mens en niet van de aardbodem. Hij blijft. Bijt zich erin vast tot het laatste puntje, zijn tanden en kaken stevig op elkaar geklemd. Hij houdt vast. En laat niet meer los. Vastberaden, geduldig. Hij wacht in het water. Hij is er. De krokodil. Houdt hem maar eens tegen. Kijk hem maar eens aan…
En dat doe ik. Hij is heftig. Aanwezig. Krachtig en sterk. Ergens zegt een stemmetje in mijn hoofd waarom ik hem in hemelsnaam heb gekozen om toe te treden tot de dieren van het Krachtdierenspel. Ik had en kan natuurlijk ook makkelijk een ander dier kiezen…. toch…? Maar ach, zo werkt het natuurlijk niet. De dieren kiezen mij. En ik voel, zie, weet, ervaar, of het klopt dat zij zich bij de schare voegen. Een samenhangend geheel, ook al zie ik op het punt waar ik nu sta misschien de helft niet van wat zij mij en alle kinderen en volwassenen die met het Krachtdierenspel gaan werken, te bieden hebben. Een blind vertrouwen dat het goed is wat er komt, wat zich aandient. Zo ook de Krokodil.
Hij is eng, hij is heftig, ik zei het al. Hij komt op je af en wil je pakken. Ik bibber en sidder er even van. Alsof ik net nog kan ontsnappen aan zijn vlijmscherpe klauwen en tanden…. brrr… En toch, tegelijkertijd, heeft hij iets vertrouwds over zich; het contact met de aarde, het Oer, het Zijn, allemaal weerspiegelt in dit gigantische reptiel. Hij vertelt mij over het Zijn, het niet te snel willen gaan (wat nog weleens een valkuil van ondergetekende kan zijn…. 😉 ) en leert mij dat alles wat zich aandient, goed is.
En dat laatste is wat ik mag leren; alles, maar dan ook ALLES, wat zich aandient in het leven, is OK. Het is tijd om los te laten dat dingen of gebeurtenissen niet goed zijn of beter moeten of liever gezegd helemaal niet hadden moeten gebeuren. 🙂 Alles is OK.
Ik stop even met schrijven. Snuit mijn neus, omdat ik al maanden last heb van chronische voorhoofdsholte ontsteking (en alle andere holtes in mijn hoofd die je maar kunt bedenken), verzit even (omdat ik ook al maandenlang last heb van mijn stuitje; spanningsklachten aldus de huisarts) en voel me lichtelijk een snotterend en krakend wrak dat spiritueel gezien de energie heeft om een leger aan te sturen, terwijl ik fysiek nog niet eens de vlag van het land op kan hijsen. Of zoals iemand laatst zei: ik voel me een ferrari in het omhulsel van een oude trabant. Je wilt vooruit, maar je lijf zegt: bekijk het maar!
En dat, lieve mensen, heeft dan weer van alles te maken met de Krokodil. Niet dat hij de veroorzaker is van al dit soort ellende ;-), maar hij is de boodschapper van het Universum dat zegt: Alles is een ervaring. Er is geen goed en er is geen slecht. Alles is. Van alles kun je leren. Laat je oordelen als mens los, laat je hoofd los. Want al te vaak slaat het hoofd op hol als een paard opgeschrikt door een luide knal of door een vertwijfelende ruiter die niet weet welke richting en koers te varen. Vertrouw je intuitie. Laat je oordelen en overpeinzingen los.
Ik moet denken aan een verhaaltje wat ik ooit las. Het ging over een man die een zoon had. Op een dag vindt de zoon een paard in het bos en neemt hem mee naar huis. “Wat een geluk”, zeiden de dorpsbewoners.”Geen idee”, zei de man. Een paar dagen later valt de zoon van het paard en breekt zijn been. ‘Wat een pech’, zeiden de dorpsbewoners. ‘Geen idee’, zei de man weer. De volgende dag breekt er oorlog uit in het land en komen de soldaten alle jonge mannen halen om te vechten. De zoon kan niet mee, want hij heeft zijn been gebroken. “Wat een geluk”, zeiden de dorpsbewoners weer.”Geen idee”, was het antwoord van de man.
Dit verhaaltje geeft mooi weer hoe je vanuit de situatie waarin je je nu bevindt, nooit kan weten hoe iets verloopt en wat het effect hiervan zal zijn. Er is geen goed of fout. Alleen een beleving. En dat vereist dus loslaten. Niet vechten. Opgeven iets te laten willen zijn wat niet is. Want dat kost energie.
Ik voel mijn volle hoofd en pijnlijke, vermoeide lijf. Ik denk: ook dit gaat weer voorbij. Het is niet prettig, ronduit erg ongemakkelijk en ik zou dolgraag willen dat het anders was. Maar nu is het zo. Het zal zijn redenen hebben.
De krokodil, vasthouden en loslaten. Wanneer is het goede moment? De balans en het evenwicht. Rusten en actie. Na actie verteren, heerlijk in het warme zonnetje opladen. Uitbuiken…
Ik geef hem je vast mee, de Krokodil, zijn boodschap, zodat je hem ook goed kan verteren totdat het Krachtdierenspel werkelijk fysieke realiteit is (energetisch is het er natuurlijk al lang 😉 ). Natuurlijk straks wel aangepast voor kinderen, maar daar kunnen wij dan nog even op kauwen en al zijn wijze lessen laten integreren.
Namaste!
Liefs, Linda